COLUMN - 'Vier artsen op de tien voldoen aan de kenmerken van burn-out', las ik recent in Artsenkrant. Ik botste ook al tegen de muur en toch, bloed kruipt waar het niet kruipen kan.
Vrienden verwijten me nog wel eens dat ik te veel wil en te veel doe. Te veel dingen tegelijk en te veel dingen na elkaar. Ik ben een dromer en verlies mezelf in het ene en dan weer in het andere project. Gedachten zijn niet stil te leggen en de mijne komen steeds weer volop in actie als ik mij voorneem extra rust in te lassen, helaas...
Heb ik dan helemaal niets geleerd? Jawel. Zoals zovelen ging ik de voorbije jaren op zoek naar mezelf. Wat blijkt? Ik ben gewoon terug uitgekomen waar ik vertrokken ben: bij mezelf. Ik geloof dan ook dat iedereen gewoon zichzelf is (en blijft), maar dat het grote probleem is dat men dat niet altijd durft te zijn. Je bent jezelf, je bent je 'ware ik'. Je moet het leven en jezelf soms gewoon wat meer op z'n beloop laten gaan in plaats van alles te willen aanpassen of veranderen.
Net dat laatste is natuurlijk zo moeilijk, de onvoorspelbaarheid van het leven aanvaarden en de dingen hun gang laten gaan. Loslaten en je leven minder laten bepalen door wat zou kunnen gebeuren of wat anderen denken.
Ik heb het ook moeten leren. Ik ga niet beweren dat er niets moet veranderen aan de huidige maatschappij (we leven zonder twijfel in een gekmakende wereld) maar wachten tot er iets 'op hoger niveau' verandert, is nu eenmaal zoals tikkertje spelen met een blinde, een spel dat eindeloos kan blijven duren.
Ondertussen passeert je leven. Ik wil graag benadrukken dat we ook zelf een keuze hebben en zelf iets kunnen veranderen. Het roer van de maatschappij kunnen we niet omgooien, maar dat van ons eigen leven wel. Dat wil niet noodzakelijk zeggen dat we gas terug moeten nemen. Als je graag vol vooruit gaat, doe dan gerust. Maar doe het omdat je dat zelf wil. Omdat het om dingen gaat die je begeesteren, die je prikkelen en boeien, die je het gevoel geven dat je leeft in plaats van geleefd wordt.
Ik ben van mening dat ik een goede opvoeding heb gehad. Een hele goede zelfs. Mijn ouders hebben mij alle kansen gegeven die ik maar kon wensen zonder mij overmatig te betuttelen. Toch ging ik onderuit. Toch bleek ik niet opgewassen tegen het leven dat zich gaandeweg voor mij ontplooide. Toch maakte ik fouten, op werkvlak, liefdesvlak, geldvlak ...
Mensen die zeggen dat ze van niets spijt hebben in hun leven, geloof ik niet. Ze liegen of denken niet genoeg na. Iedereen maakt fouten. Bovendien overkomen je soms ook dingen waar je gewoon niet aan kan doen. Dingen die je niet kan voorzien. Dat wil echter niet zeggen dat we mee moeten gaan in dat determinisme. Het leven is wat je doet met wat je overkomt.
Dus vandaar: ik ben en blijf een dromer. Ik geloof dat de meeste mensen deugen, dat mensen kunnen veranderen en dat een betere wereld (een zachtere wereld) mogelijk is. Ik voel graag passie en bevlogenheid en na de voorbije jaren zie ik nog steeds niet in wat daar mis mee is. Ik heb dat nodig om dagelijks uit bed te komen en te kunnen leven.
Ik doe dus mijn best om niet meer in overdrive te gaan maar toegegeven, sommige dagen lukt mij dat beter dan andere. En wat als ik dan terug tegen de lamp loop? Dan weet ik tenminste weer waar die hangt en buk ik mij volgende keer (hopelijk) op tijd!
Dr. Silke Stalpaert is huisarts-sportarts. Deze column is ook verschenen in Artsenkrant.
Коментарі